Categorie: USA 2019

Vanmorgen zaten we om half 9 weer aan het ontbijt. Om 10 zijn we vertrokken naar Saguaro National Park. Er zijn twee gedeelten, East en West. Wij kozen voor West. De route gaat dwars door Tucson en dan via een bergachtige slingerweg naar het park. Onderweg stoppen we nog een keer bij een viewpoint. We komen langs de Tucson Studios en het Sonoran Desert Museum. Corné en ik waren hier lang geleden ook al eens. Na een goede 3 kwartier komen we aan bij het visitor center. En we waren niet alleen, want achter ons stond opeens een park ranger! Wat is dit nu weer? Het bleek dat Corné en Richard volgens hem te hard hadden gereden. Rijbewijzen please. De ranger vroeg of wij alvast naar binnen wilden gaan, hij zou dit wel afhandelen met de heren. Oeps! We dachten al aan een vette bekeuring, maar gelukkig hadden ze niets gekregen, behalve een waarschuwing dan. De ranger begon als snel tips te geven over wat te doen in het park, en dat ze rustig moesten rijden, want dan konden ze van de prachtige natuur hier genieten. Hij moest zich vooral even laten gelden, maar je weet natuurlijk nooit. Achteraf konden we er flink om lachen, vooral om de stiekem gemaakte foto!

Nadat we waren bijgekomen van dit voorval, keken we rond in het visitor center. Natuurlijk een magneetje gescoord, en een pin voor de hoed van Corné. Hierna gingen we de Bajada Scenic Loop rijden. Deze weg maakt een rondje door een klein gedeelte van Saguaro NP. Het gebied zelf ligt in de Sonoran Desert en is vele malen groter. Er wordt regelmatig gestopt om mooie foto’s te maken van de saguaro’s. Het gebied is ontzettend mooi. Wel uitkijken voor allerlei beesten zoals schorpioenen en ratelslangen.

Gelukkig zijn we niets tegengekomen. Corné en Richard wilden op 1 punt toch een stukje omhoog wandelen naar een aantal rotsblokken. Hierop waren petrogliefen van oude Indianen te zien, de Hohokam. Maar het is hier zo heet, woestijn he? Dit was niet echt te doen. Toen ze het bordje ‘rattlesnake area’ tegenkwamen, zijn te maar teruggegaan. We zagen wel overal picknickplekken in de schaduw, maar de auto met airco was een betere plek.

Nadat we het park weer uit waren- oppassen voor de ranger, niet te hard- reden we naar een Mac Donalds voor verfrissende milkshakes en ijsjes. Terug bij het hotel doen we niet veel meer dan zwemmen en wat uitrusten. Van de hitte hier word je toch al snel moe. Rond half 7 rijden we naar een Mac Donalds om wat te gaan eten. Op de parkeerplaats staat een politiewagen en 2 agenten staan bij een man. Net wanneer we binnen zitten, zien we een ambulance, brandweerwagen en nog een politiewagen aan komen rijden. Tjemig, spannende buurt hier! Er ligt een man op de grond, die we net nog binnen zagen bij de Mac. En precies alles naast onze auto’s. Je maakt nog eens wat mee. Er lopen ook wel aardig wat vreemde types hier. Afijn, we konden rustig terug naar ons hotel. Toen we daar bij het zwembad nog wat buiten wilden zitten, bleek er een soort van latinoparty bezig te zijn. Wat een drukte, vol zwembad, muziek en weinig zitplekken. We regelen hier en daar wat stoelen en dan kunnen we zitten. Na een goed uurtje blijft de harde kern over. De kids zijn allemaal al terug naar de kamer.

Deze dag doen we het rustig aan. Eigenlijk zijn er geen plannen vandaag. We gaan om half 9 ontbijten, want dit kan maar tot 9 uur. Hierna nog even terug naar de kamer. Rond 10 uur rijden we naar de Park Place Mall om wat te shoppen. Wanneer we alles gehad hebben, eten we even wat in de food court. Er zit een Cinnabon, en daar kunnen we niet zomaar voorbij lopen. Wat zijn die cinnabons lekker! Rond twee uur zijn we uitgeshopt en wat nieuwe spullen rijker. Corné, Tess, Rick en Stijn hebben wat nieuwe kleding gekocht. Tess heeft een nieuw horloge en Timo een nieuw luchtje. Er was hier al veel in de uitverkoop en dat winkelt lekker!

De rest van de middag gaan we zwemmen en nog een laatste wasje draaien. Stijn gaat weer fitnessen in de gym. Deze avond besluiten we om bij Denny’s te gaan eten. Altijd goed eten hier. Behalve dan de steak van Stijn, die was nog zo’n beetje rauw. Dat is toch iets anders dan medium well done. Hij krijgt wel meteen een nieuwe. Tijdens het eten bespreken we naar welke film we willen gaan. We gaan voor de ‘Lion King’. Behalve Timo en Stijn, want Timo heeft aan zijn vriendin beloofd om met haar daar naar toe te gaan. Zij gaan nu naar ‘Yesterday’. Allebei de films waren goed en leuk. Om half 12 was onze film afgelopen. Die van Timo en Stijn om 12 uur. Ondanks dat we niet veel gedaan hadden vandaag, was iedereen moe.

We begonnen de dag met een ontbijtje bij de Orchards Inn. Alles was er weer te krijgen, zelfs aardbeien. Die schaal met aardbeien was al snel een stuk leger, zeker als Stijn zijn bordje vult.

Om half 10 verlaten we Sedona en rijden eerst langs een Walmart. De boodschappen zijn ver op. We slaan alles weer in, gezonde en lekkere (lees ongezonde) producten gaan het karretje in. Dit alles duurt tot kwart voor 11, dan moeten we toch echt door naar Tucson. Het wordt een lange rit. We zien het landschap ineens veranderen naar een echt woestijnlandschap. Uit het niets velden vol met cactussen. We maken in Phoenix een tussenstop bij de Starbucks. Eigenlijk alleen voor de toiletten, maar meestal blijft er nog wel wat aan hangen. Zeker bij Timo, die een echte Starbucksfan is.

Wanneer we Phoenix uit zijn, is het nog zo’n anderhalf uur rijden. Rond half 4 komen we aan bij La Quinta Inn & Suites Reid Park. De temperatuur dik boven de 40 graden, dat is niet veel anders dan in Nederland op dit moment. Maar wij zitten toch liever hier. We hebben al gezien dat er een paar grote malls in de buurt zitten. Daar zullen we zeker nog naar toe gaan. We hebben de tijd, want we blijven hier 3 nachten.

Vandaag alleen nog even zwemmen en relaxen. Nou ja, Mariëlle en ik hebben het idee om een wasje te draaien. Dus op zoek naar de ‘laundry’, andere kant van het gebouw, kwartjes nodig, wisselen bij de lobby, met een auto vol vuile was parkeren bij de laundry, alles uitzoeken, wasmachine aan, pfffff… Gezellig hoor samen wassen. En niet te vergeten: alles even laten drogen bij het zwembad.

Rond 7 uur gaan we op zoek naar een Applebees. Hier is het eten altijd prima. De temperatuur wel minder hoor, het lijkt wel een vrieskist daar binnen. We nemen chicken fajita’s, taco’s, steak, quesadilla burger, cheeseburger en chicken tenders. Onze serveerster heette Winter. Het duurde wel even voor het eten kwam, maar dan heb je ook wat. “Winter is coming”. En het eten smaakte nu ook weer goed. Eenmaal terug bij het hotel zoeken we een plekje bij de pool om nog een potje te kaarten of flauwe roadrunnerfilmpjes te kijken. Om 10 uur sluit het zwembad en verhuizen we nog even naar de lobby.

Deze ochtend aten we wat op de kamer, zodat we ook weer op tijd konden vertrekken. Om half 10 zaten we in de auto en reden we Tusayan uit. We rijden via Williams en zo naar Flagstaff. Hier hadden we al gezien dat je ook een stuk over de oude Route 66 kunt rijden, dus dat gaan we doen. Op zich was er niet zo heel veel te zien. Wel wat oude reclameborden, maar bijvoorbeeld niet een groot sign op het wegdek met Route 66. We rijden nog een rondje door het oude Flagstaff en dan gaan we door naar Sedona.

Gisteren was het weer niet zo best, maar nu schijnt langzaam de zon weer. Dus wanneer we bij Slide Rock State Park aankomen besluiten we dan ook om hier in te gaan. Je kunt hier glijden over de gladde stenen en van de rotsen springen. Rick en Stijn de enige twee helden die het aandurven. Het water is ijskoud, maar dat vinden ze geen probleem. Eerst even er door heen en dan toch maar doen. Stijn springt ook van de rots het water in. Uiteindelijk gaat Rick er ook voor! We lopen nog wat rond en laten de voeten afkoelen. Ook nog wat in de schaduw gezeten, daarna wandelen op ons gemak terug naar de auto. Natuurlijk even een ijsje kopen in het winkeltje en dan is het tijd om door te rijden naar de Orchards Inn in Sedona. We zijn hier al om 2 uur. Gelukkig is de kamer al klaar. Nu weer even zwemmen. Het hotel ligt prachtig. Midden in het centrum van Sedona, met op de achtergrond de rode bergen.

Het schijnt dat hier de restaurants en winkels om 9 uur ’s avonds sluiten, dus we gaan op tijd eten. Om half 6 navigeert Tess ons soepel naar de Cowboy Grille. Het eten is hier erg goed! De burgers smaken superlekker. Na het eten wandelen we wat door Sedona. Rick en Stijn kopen borden van Route 66, en het tweede ijsje van vandaag is een feit. We zijn al om half 8 terug bij het hotel. Timo, Stijn en Rick gaan in de lobby- de beste wifi- wat zitten gamen. Richard, Mariëlle, Corné en ik zitten lekker buiten voor onze kamers. In de verte bliksemt het flink, maar gelukkig blijft dit onweer boven de bergen hangen.

Vanmorgen vroeg uit de veren, want het wordt een lange reisdag. Om 8 uur zitten we al kant en klaar bij restaurant ‘ de ouwe brug’, al voor de vierde keer inmiddels. We bestellen eggs, toast en panaches. En voor ik het vergeet: Timo had gisteren quesadilla, en nu een bagel met creamcheese. Rond 9 uur vertrekken we naar Grand Canyon NP. De rit voorloopt voorspoedig. Het landschap is weids, met hier en daar verspreid wat indianenwoningen. Je kunt echt wel zien dat de Indianen het niet breed hebben. Ook in stadjes zoals Kayenta en Tuba City zie je de Navajo wat over straat zwerven. Eén ervan spreekt Corné aan bij de Mac Donalds in Tuba City. Hij begint een heel gezellig gesprek, maar wil uiteindelijk wel graag wat geld.

Na een lekkere shake en mc flurry rijden we door. We winnen weer wat tijd, want de klok gaat een uur terug. Rond half 1 zijn we bij de Grand Canyon. We beginnen bij Desert View en lopen naar de Rim. Echt al een mooi uitzicht hier. Ook nog even in de gift shop geweest. De volgende stop is bij het visitor center. Hier lopen we wat rond en pakken vervolgens de shuttle bus naar het Hopi House. Ik had gehoopt dat er weer een indianendans te zien was, maar we zijn net een week te laat. Het uitzicht op de canyon is hier wel prachtig. Helaas vallen er wat regendruppels. Dan maar gauw het Hopi House in. Hier is ook een winkel in en Mariëlle koopt hier een originele dromenvanger.

Wanneer we weer buiten staan, houdt het op met zachtjes regenen. We willen eigenlijk nog naar Hermits Rest, het eindpunt van de route. Maar we staan al een tijdje nat te regenen in onze korte broeken en shirtjes. We nemen nog wel een stukje de bus, maar besluiten toch om te draaien. De temperatuur is ook flink gezakt, en het uitzicht op de Canyon is slecht. Echt heel erg jammer! Zo zien we maar weinig van de Grand Canyon. We laten ons terugbrengen naar het visitor center en rijden met onze auto’s door naar de Red Feather Lodge in Tusayan. Hier komen we rond half 5 aan. Het is een mooi hotel, de kamers zijn prima. Eerst maar even opwarmen onder een warme douche.

Om half 7 lopen we naar ‘ we cook pizza en pasta’. Rick en Richard lopen eerst langs de McDonalds, want Rick neemt daar de nuggets met frietjes. De rest loopt vast door. Bij de pizzatent bestellen we spaghetti, pizza en Buffalo wings. Dat laatste was voor Stijn, en het was erg pittig! Rond half 9 gaan we naar buiten en zien we aan de overkant van de weg een paar herten staan. Gauw wat foto’s gemaakt. De dieren zijn helemaal niet bang en steken zo de rotonde over. Ze zijn mensen gewend, want ze durven heel dicht bij te komen. Wij zijn ze niet gewend. Het is wel bijzonder om zo een stuk of 9 herten rond te zien wandelen.

We gaan uiteindelijk terug naar onze kamers en drinken nog een bakkie. De kids blijven nog even op de kamers als Ries, Mariëlle, Corné en ik langs een supermarkt gaan voor brood en bananen. We ontbijten namelijk morgen even op de kamer.

Het is nu half 11. Het was een lange dag, jammer genoeg niet alles kunnen zien wat we wilden, maar het weer hebben we niet in de hand. Morgen weer een dag.

We beginnen de dag met een ontbijtje bij de Olde Bridge Grill. Gisteren hadden we daar prima gegeten, dus met het ontbijt moet het ook wel goed komen. En dat was ook zo. De eitjes, toast en pancakes zijn lekker. Ook wordt hier goede jaren 80 muziek gedraaid. Zo goed dat Corné tijd heeft om even een dansje te doen op de vroege morgen.

Om 10.15 uur vertrekken we naar Monument Valley NP. Na een half uurtje komen we daar aan. Eerst even een bezoekje aan de shop/information center. Hier weer wat leuke souvenirtjes meegenomen. Rick en Stijn passen even leuke cowboyhoeden. Buiten heb je vanaf het terras een prachtig uitzicht op de vallei. Voor Corné en mij ook de eerste keer dat we echt dit park in gaan. We zien de West en East Mitten Butte en Merrick Butte nu echt van dichtbij! Echt mooi. Dan stappen we in de auto’s en gaan we de Valley Drive rijden. De weg is niet geasfalteerd, maar bestaat vooral uit zand, stenen en kuilen. Vooral het eerste stuk is uitkijken. Het gaat gelukkig goed en we stoppen bij alle viewpoints voor mooie foto’s. Wel gaaf om hier doorheen te rijden, zeker als je weet hoeveel cowboyfilms er in dit stuk zijn opgenomen. Eén punt is ook genoemd naar een bekende regisseur: John Ford, hij maakte veel films met John Wayne. En het is ook op dit punt dat je het echte westerngevoel krijgt. Je kunt hier namelijk voor een paar dollar op een paard zitten, met uitzicht op de valley. Echt hilarisch, maar wel gaaf om te doen! Een indiaan staat hier om de toeristen te helpen op-en afstijgen. Corné, Rick en Stijn willen dit ook wel. Het levert prachtige foto’s, op dat wel. De rest heeft het niet zo op paarden. Een leuke ervaring, Corné verkeert in ieder geval in hogere westernsferen. Hierna heeft het paard wel even rust nodig. De indiaan loopt met het beestje weer even terug .

We vervolgen de route en stappen hier en daar uit voor het uitzicht. Als we Monument Valley weer uit rijden, zitten de auto’s flink onder het stof! Rond twee uur zijn we terug bij de Hat Rock Inn. Corné, Timo en ik rijden even later naar Goosenecks State Park. Dit ligt maar op een kwartiertje rijden van ons hotel. Hier zie je de San Juan River in grote lussen door het landschap kronkelen. Ook dit park is de moeite waard om te bekijken! Op de terugweg maak ik nog wat foto’s van de Mexican Hat. De grote steen boven op een kleintje, waarna het dorp is vernoemd. Als we terugkomen gaan wij ook zwemmen.

Bij het zwembad wordt niet alleen gezwommen en gezond, ook een potje gekaart. Tess en Timo zitten nog een poosje te ‘quizzen’ in de pool. Tess is toch wel wat verbrand. Hier heeft Corné een zalfje voor, allround spul dat overal voor helpt! Rond half 7 gaan we weer terug naar de Olde Grill. We hebben ook niet veel keus hier, maar het eten is echt goed, dus geen probleem. Vanavond eten we taco’s, cheeseburgers en chicken strips. ’s Avonds zitten we tot een uur of tien buiten op ons ’terrasje’. We gaan wel wat op tijd naar bed, want morgen hebben we een lange rit naar de Grand Canyon voor de boeg.

( Hopelijk daar wat beter bereik, zo niet volgen de beelden als we in Sedona zitten).

(De verbinding is hier zo belabberd, dat foto’s uploaden niet lukt. Op zich ook wel logisch in the middle of nowhere)

Vandaag gaan we om kwart voor negen ontbijten. Ook hier zit het ontbijt weer inbegrepen bij het hotel. In de ontbijtzaal was het alleen zo druk, dat een plaatsje zoeken niet meevalt. Wanneer we uiteindelijk lekker zitten te eten, gaan ze om tien over negen het ontbijt weer opruimen, terwijl je tot half 10 kunt eten. Opschieten dus. We moesten sowieso op tijd klaar zijn, want we hebben Canyon X gereserveerd om 10.20 uur. Precies op tijd komen we daar aan. Het is hier een stuk rustiger dan bij de Lower en Upper Antelope Canyon. We mogen niets meenemen, behalve een flesje water. Ook mijn cameratas moet terug de auto in. Met drie busjes worden we naar het beginpunt van de Canyon gebracht. Hier lopen we onder leiding van een gids door de canyon. Het ziet er prachtig uit! En je krijgt hier genoeg tijd om foto’s te maken, geen gehaast. Rond half 1 zijn we weer terug bij het startpunt van Canyon X.

We rijden nu door naar Mexican Hat, naar de Hat Rock Inn. Hier zullen we 2 nachten blijven. We rijden door het Navajo-reservaat. Links en rechts zien we kleine groepjes huisjes en caravans. Het landschap is weids, de uitzichten zijn erg mooi. We rijden door Kayenta, en daarna Utah binnen. Meteen gaat de klok weer een uurtje vooruit. Ondertussen komen de rotsen van Monument Valley NP in het zicht. We stoppen een paar keer om foto’s te maken. Bij ‘mile marker 13′ heb je een prachtig uitzicht op Monument Valley, precies met de lange rechte snelweg ervoor. Veel mensen stoppen hier om midden op de weg te gaan staan. Tja, da’s wel het mooist, dus doen wij dat ook maar.

Rond 4 uur kwamen we aan in Mexican Hat. Een gehucht met een paar motels en misschien 3 restaurants. Maar de kamer is mooi, en ook het zwembad is nog vrij nieuw. Vanaf hier heb je uitzicht op de San Juan River. Erg mooi gelegen! Tijd om weer even wat te zwemmen. We hoeven nu niet lang na te denken over waar we willen gaan eten. De keuze is niet reuze. Ook wel weer makkelijk. Het wordt de Olde Bridge Grille. Een vriendelijke Indiaan, Joey, helpt ons door het menu. Het worden cheeseburgers en frietjes. Corné en Stijn gaan voor de Navajo taco’s en burger. Iedereen moet wel even een hapje proeven. Net even anders hier, die taco’s, maar het smaakte goed.

Na het eten zitten we nog een tijdje buiten bij onze kamer. Hier staat een gezellig zitje met een paar schommelbankjes. Bakkie koffie, biertje erbij, niks mis mee. De temperatuur wordt nu pas aangenaam. Stijn en Rick gaan toch nog even een duik nemen in het zwembad. Rond half 10 is het pikdonker buiten, en wat een sterren zijn er hier te zien! Hier geen last van lichtvervuiling. Erg mooi om te zien.

Deze ochtend kunnen we ‘uitslapen’. Sommigen van ons zijn wel een beetje stijfjes van de wandeling gisteren. Gelukkig vandaag een rustige dag. We ontbijten om 9 uur en rijden daarna richting Page. Nog één keer rijden we door Zion NP, het blijft een prachtig park, zeker één van mijn favorieten. In Mount Carmel Junction wordt er getankt, en kort hierna nemen we de afslag naar Coral Pink Sand Dunes SP. Hier zijn Corné en ik nog nooit geweest. We betalen de fee bij 2 oude omaatjes, en krijgen uitgebreid uitgelegd hoe we moeten rijden en wat we kunnen doen. Er is maar 1 weg, kan eigenlijk niet missen, maar goed. Overal zie je de duinen. Wel apart om te zien. Mensen rijden er met buggy’s en snowboarden naar beneden. Wij kijken alleen wat rond en lopen een klein stukje het zand op. Maar dat is natuurlijk gloeiend heet onder je voeten! Als we het gezien hebben lopen we nog even het visitor center binnen. Het blijkt dat de omaatjes van de ingang ook het visitor center doen, handig hoor. Ik koop hier weer een magneetje. Er zit een Gopher snake in een terrarium, en we kijken nog even wat voor andere beestjes hier in de woestijn leven.

We rijden nu in één keer door naar Page. Eerst nog langs de Walmart voor wat vers brood, beleg en fruit. O ja, en wat gezonde donuts, deze halen overigens het hotel niet. We zijn al om kwart voor 2 bij het Quality Inn Lake Powell, want weer in Arizona, dus de klok kan een uur terug. Helaas kunnen we nog niet inchecken. We krijgen al wel vast een pasje voor het zwembad. Eerst gaan we lunchen. Er staan picknickbanken op het gras. Prima plek in de schaduw. De kids gaan alvast zwemmen en wij wachten even op de kamers. Deze blijken te grenzen aan het grasveld. Eigenlijk wel gezellig zo.

Om zes uur rijden we naar de Mc Donalds om wat te gaan eten. Timo en Stijn halen wat bij Taco Bell. Blijkt dat mijn big mac al koud is. Gelukkig krijg ik een nieuwe, maar dat duurt wel heel lang. Gauw opeten en dan rijden we door naar Horse Shoe Bend. Hier moeten we nu 10 dollar betalen om te parkeren. Twee jaar geleden was dit nog niet. Toen kon je gewoon ergens parkeren en doorlopen. Het is er nu ook erg druk. We zijn net op tijd voor de zonsondergang. Je kunt achter een hek staan, maar heel veel mensen staan naast het hek op de rotsen. Valt niet mee om een plekje te vinden voor goede foto’s. Tess maakte nog een foto van een grote groep mensen. Op hun beurt maakte iemand van hen een foto van ons.

We hebben zeker een uur hier gestaan, voordat we teruglopen naar de auto. Stijn weliswaar zonder zonnebril, want die ligt nu over het randje van Horse Shoe Bend. Altijd wel iets met die brillen. We rijden terug naar Page en nemen nog een lekkere milkshake bij the big M. Terug bij het hotel zitten we nog even buiten. Corné en Richard spotten nog flink wat bruine en zwarte kakkerlakken op het pad. Als ze daar blijven, vinden Mariëlle en ik het prima.

De wekker ging al vroeg vanmorgen, om half 7. We wilden namelijk om 7 uur ontbijten om al vroeg in Zion NP te zijn. Vandaag staat Angels Landing op het programma. Deze trail is 453 meter klimmen en de piek is 1763 meter hoog. Deze hike is enorm populair in Zion, dus wil je de drukte en hitte voor zijn, moet je op tijd vertrekken. Corné en ik hadden dit al lang op ons lijstje staan, en gelukkig wil de rest ook mee omhoog. We zullen zien of we het gaan halen.

Na het ontbijt willen we de shuttlebus pakken naar de ingang van het park, maar deze bus zit om acht uur al vol. We lopen dan maar. In Zion sluiten we aan in een lange rij voor de shuttle het park in. Onze stop is ’the Grotto’. Vanaf hier start onze wandeling. Om 9.25 uur gaan we omhoog. Het begin loopt nog gezellig langs de Virgin River, maar al snel slingert het pad omhoog. We moeten regelmatig even stoppen om wat te drinken en even uit te rusten. Het voordeel is wel dat de hele trail nu nog volledig in de schaduw ligt, aangename temperatuur! We lopen de kloof verder in, en dan komen de ‘switchbacks’, dat betekent flink klimmen.

Aan het einde hiervan komen we op een soort plateau: Scout Lookout. Vanaf hier heb je mooie uitzichten over Zion. Hier eerst maar eens even uitrusten. Natuurlijk zijn we er nog niet. Het laatste stuk omhoog, een halve mijl, gaat via de rotsen met kettingen om je aan vast te houden. Mariëlle houdt het hier voor gezien met haar hoogtevrees. Met zijn zevenen gaan we nog een stukje verder. Ook dan weer een mooi uitzichtpunt. Tja en dan moeten we bedenken of we het laatste stuk ook nog gaan doen. Uiteindelijk gaan Stijn en ik nog verder. Met zijn tweeën klimmen en klauteren. Het is redelijk druk, maar wel te doen. Af en toe wachten op mensen die naar beneden willen. Je moet goed uitkijken, want de richels zijn smal.

Zo’n 50 meter van de top vind ik het welletjes. Mijn benen willen echt niet meer en het steile klimmetje zie ik niet meer zitten. Het lijkt me te gevaarlijk. En dan is er nog maar 1. Stijn neemt de camera mee omhoog voor het laatste stuk, de top is bereikt! Een dik half uur later komt hij terug. Samen zakken we af naar Scout Lookout. Daar zit Corné op ons de wachten. De anderen waren alvast aan de afdaling begonnen. Uiteindelijk zijn wij om kwart voor 2 ook beneden. De hele terugweg liepen we overigens in de volle zon. Flink zweten hoor. En dan te bedenken dat er op dat tijdstip nog veel mensen omhoog gingen. Tijd om terug te gaan naar het hotel. We gaan nog even bij het visitor center naar binnen om wat souvenirtjes te scoren. Natuurlijk een magneetje van Angels Landing, en een ijzeren plaat van Zion voor op ons tuinhuisje.

De rest van de middag wordt er gerelaxt en gezwommen. Dat hebben we wel verdiend na zo’n zware wandeling. Deze avond hebben we gegeten bij Porters. We namen steak, burgers, chicken tenders en pot roast. Terug bij de Quality Inn drinken we buiten nog wat op een bankje. Maar al snel is iedereen moe. Morgen weer een dag!

Wildlife: 3 herten, een stel wild turkeys, 3 Californian condors en natuurlijk eekhoorns en chipmunks.

We stonden al vroeg op vandaag, want in verband met de warmte en drukte, wilden we op tijd Zion NP in. Om 8 uur zaten we aan het ontbijt. Dat was hier overigens prima: toast, ei, wafels, yoghurtjes. Na een half uurtje gingen we onze spullen pakken, en liepen naar de shuttlebus. Binnen een kwartiertje stonden we al bij het visitor centre. Nu nog maar niet naar binnen, eerst in de rij voor de volgende shuttlebus. Gelukkig schoot het erg op. We lieten ons helemaal naar het einde van de route brengen, stop 9, de Sinawava Temple. Hier gingen we de Riverwalk Trail lopen. Deze trail is vlak en we liepen in de schaduw. Het was nu nog niet echt warm. Onderweg gaat Tess de eekhoorns tellen. Nou, dat waren er zoveel, dat ze na nummertje 22 de tel was kwijt geraakt.

Na een goed half uur kwamen we bij het eindpunt. Vanaf hier kun je ook de Narrows gaan lopen, en veel mensen gaan die kant op. Wij stoppen hier en eten even wat. Wel oppassen voor de eekhoorns weer, want die zijn echt op jacht naar voedsel. Iemand had een plastic tas met een banaan erin laten liggen, en één eekhoorn had deze vakkundig open geknaagd en zat zich tegoed te doen aan de banaan. Overal staat dat je de diertjes niet mag voeren en alles goed op moet bergen, maar ja.

Rick en Stijn staan natuurlijk als eerste bij de rivier. Schoenen en sokken gaan uit en ze zitten zo in het water. Een half uurtje later wandelen we weer terug. Het is nu zo’n 12.30 uur. Ik vond het nog meevallen met de drukte in het park. Niet echt file lopen en genoeg plaatsen in de shuttlebussen.

Corné en ik willen nog graag een andere wandeling doen. De rest gaat vanaf de ingang te voet terug naar het hotel, want we bleken niet ver van de ingang af te zitten. Zij gaan vast een duik in het zwembadje nemen. Met zijn tweeën lopen Corné en ik de Lower Emerald Pool Trail. Ook prima te doen, na 20 minuten staan we bij poeltjes. Vanaf een bovenstaande rots druppelt het water naar beneden. Wel mooi om te zien. Vanaf hier kun je nu niet verder naar de Upper Emerald Pools, want het wandelpad is geblokkeerd door omgevallen bomen en puin. Na een goed uur, gaan wij ook zwemmen bij het hotel. ’s Avonds eten we bij Juniper Pizza. Timo en Stijn bestellen samen een Luau pizza. Ze vonden het niet zo lekker. Gelukkig bleven er links en rechts wat stukjes over. Corné en Mariëlle hadden de spaghetti met meatballs, zag er goed uit en zo smaakte het ook. Na het eten lopen we nog even de naastgelegen supermarkt in voor wat brood voor morgen onderweg. Ook scoren we nog een ijsje. Vanavond op tijd naar bed, want morgen willen we er toch voor gaan: Angel’s Landing!

Wildlife voor vandaag: wat hertjes, tig eekhoorns.

( De wifi is hier niet best, sommige foto’s willen niet uploaden, dus dat komt in de loop van de week nog wel)